HARRIE
Hij heette anders, maar noem ‘m maar Harrie.
Hij zat bij mij op school in de klas
en hij liet geen enkel moment voorbijgaan
om te vertellen hoe goed hij was.
Harrie kon ijzer met handen breken,
sloeg twee vliegen in één klap.
Harrie kon over ’t water lopen,
jammer alleen dat nooit iemand ’t zag.
Op ’t schoolplein, met zoveel woorden,
altijd de beste van de klas.
Maar bij ’n zesje kwamen ‘r tranen,
omdat ie niet altijd de beste was.
’s Zomers koersten we naar ’t zwembad,
– Harrie die reed ook altijd mee- ,
net als in de Ronde van Frankrijk:
de Beekse brug onze Galibier.
Elke dag weer ’n nieuwe etappe,
kop over kop als ’t peloton.
Hevig zwetend en vreselijk hijgend,
riep Harrie dat hij nog veel harder kon.
Hij spurtte beter dan Darrigade,
fietste sneller dan Anquetil.
Maar wanneer wij dan ’n sprintje trokken,
had hij meestal iets met z’n achterwiel.
Jaren later kwam ik Harrie weer tegen.
‘Heb je ’t al gehoord van die voetbalcup?
Driemaal gescoord in de finale!
Nee, ’t was bij ’n andere club’.
O ja, hij was ook net terug uit Jamaica,
hij was inmiddels ook gitarist:
solo gespeeld op ’n plaat van Bob Marley .
Gek toch dat niemand anders dat wist.
Nog één keer heb ik hem gesproken
in ’n café in Boerdonk sur Aa.
Harrie bevoer alle wereldzeeën,
in ieder geval erg ver hiervandaan.
Naar ’t allerlaatste bericht was Harrie
kaptein op ’n Zwitsers marinefregat;
verdwenen ergens in de buurt van Bermuda.
‘k Heb nooit meer ’n teken van leven gehad.
Hij heette anders, voor mij blijft ’t Harrie.
Hij zat bij mij op school in de klas
en hij liet geen enkel moment voorbijgaan
om te vertellen hoe goed hij was.
2011